mei, 2019

IJsland: het land van vuur en ijs.

Een landschap met geisers, gletjers en vulkanen. Geen tekenen van een menselijke leven. Een landschap omringt door ijs en vuur. De aarde laat haar kracht hier zien. Ooit, ooit zag de aarde er misschien wel zo uit.  Deze kwetsbare omgeving heeft een schoonheid. Ik voel me nietig in dit grauwe klimaat.

Ik houd ontzettend van eilanden. IJsland doet mij veel denken aan Nieuw Zeeland. Ook hier zie je wel 100 verschillende landschappen in 1 dag. De watervallen zijn indrukwekkend, en nog nooit zag ik zoveel gletsjers bij elkaar.  En ook hier is het weids en stil. We huurden een auto en reden in 3 weken een het eiland rond. We hadden mazzel met het weer. We hebben weinig regen gehad, wat heerlijk was want we waren met een trekkerstent. Soms was het wel wat koud, maar dan verwarmden we ons in een hot pool.

We hadden ook mazzel dat de route naar landmannalaugar vervroegt open ging. Daardoor konden we toch van de binnenroute genieten. Heerlijk, als die zandweggetjes! Een ander hoogtepunt was een Glacier hike. Ik heb geleerd hoe dat moest en vond dat erg tof. Het loopt erg makkelijk op spikes!

Maar toch merk ik nu duidelijk verschil tussen een vakantie en een reis. Ik beweeg mij snel van de een mooie plek naar de andere. Op vakantie gaan is leuk, vrij zijn van werk, een nieuwe omgeving, maar groei ik door deze vakanties ook als mens? Is het stimulerend, bevordert het begrip, leren we van de plekken of dringen we ons juist aan op plekken die beter alleen gelaten kunnen worden? Moeten we juist niet minder energie gaan gebruiken, minder vliegen, op 1 plek blijven en daar lokaal verbouwen?

Steeds meer lijk ik naar het onderste te neigen.