april, 2018

LANGZAAM.

>

Langzaam rijd ik naar boven. Nog even en ik kan mijn vriend in Christchurg ophalen! Ik sla een prachtig gebied Mount Cook nog even over, omdat ik deze mooi bergen samen wil bekijken. Inplaats daarvan rijd ik naar een prachtig natuur gebied waar Edoras van Lord of the rings is gefilmd. Toen ik thuis was moest ik altijd meer, niks doen voelde verschrikkelijk. Thuis kan ik vluchten in een groot tv scherm en alle spulletjes om mij heen. Ik heb al een tijd niet meer gedacht aan geld verdienen, instagram volgers krijgen en hoe dat nou allemaal later moet.  Ik wilde toen ik in Nederland was eigenlijk vaker in de natuur zijn. Maar naast werk, uren achter de laptop zitten voor oplossingen en sociaal zijn leek ik daar nooit tijd voor te hebben. Maar hier heb ik er geen ruimte voor spullen en in de natuur hoeft niks. Nu zijn er even geen meningen van anderen en ik kan mijzelf zijn. Ik voel me meer content en rustiger.

Ik rijd ook langs de kust. Ik ben verbaasd als ik in het leuke stadje Oamuru beland. Dit stadje voelt voor het eerst Europeaans aan.Het is oud en er rijden geen auto's door de winkelstraat. Er zijn veel alternatieve winkeltjes en ook hier zijn de mensen er vriendelijk. Blijkbaar is dit het kunststadje van Nieuw zeeland, waar ze een hechte community vormen. Als het wat slechter weer word breng ik mijn dagen vooral onverwachts kletsend door met een aantal Duitsers en Nederlanders. Er worden spelletjes gespeeld en ik lees een hoop boeken. Veel van de boeken die ik lees gaan over andere reizigers.

Langzaam. Langzaam laat ik meer los. Langzaam acepteer ik niks doen. Langzaam rijd ik naar boven om mijn vriend op te halen.....van alleen naar samen.

Christchurg.

>

Ik kijk er niet naar uit om de stad te rijden maar gelukkig blijkt Christchurg niet zo heuvelachtig als Auckland. Ik kan zonder problemen parkeren bij het vliegveld, waar ik vervolgens twee uur wacht want het vliegtuig heeft vertraging. En daar is hij dan eindelijk! Na een flinke knuffel rijden we de stad uit en gaan we snel de natuur weer in. Hij kijkt toe hoe makkelijk ik op mijn blote voeten in oldy rijd. Ik vergeet steeds hoe nieuw alles voor hem is. Ik moet vooral weer wennen dat hij een ander ritme heeft en dat ik niet meer alles alleen besluit. We rijden naar het Mt.cook gebied, de grootste berg van Nieuw zeeland. Langzaam begint ook mijn vriend een beetje aan Oldy te wennen (en aan het links rijden). Samen is gezellig. Het is fijn om weer veel hard of te lachen en alles te kunnen delen.

Bij Mount cook genieten we van heerlijke verse zalm, maar helaas is het weer niet zo goed. Daar besluiten we verder te rijden naar Queentown. Onderweg begint de auto een raar geluid te maken met opstarten: kkkkrrrucchh. Ik maar me er zorgen over want ik weet hoe oldy klinkt. Het is weekend en de meeste garages zijn dicht. We besluiten daarom naar de Repco te rijden in de hoop dat daar iemand behulpzaam is. Bij Repco kijken ze niet naar het busje maar wel leveren de batterij in. De batterij laad niet meer op en het is een hoop extra gewicht. We mogen het achter de winkel brengen. Terwijl ik de batterij plaats zegt de man van de winkel: deze batterij heeft nog voldoende om verlichting in je busje te gebruiken, ik ben zo weg, en als ik terug kom en het is er niet meer dan weet ik van niks'. En zo komt het dat ik een nieuwe ( tweedehands) batterij voor mijn busje heb. En dat geeft nu het s’avonds snel donker word veel plezier!

We krijgen ook advies voor een garage die open is, dus we rijden daar heen. Het blijkt een oude koppige man te zijn, maar hij weet gelijk wat het probleem is. De startmotor ligt los. Er is weer een bout uitgevallen! Hij wilt het wel maken maar vraagt er zo 250 dollar voor. Ik vind dit echt veel en vraag ik of ik nog kan rijden. Maar eigenlijk kan dit niet meer, want het was al wonderbaarlijk dat Oldy nog wilde starten.  Als de startmotor er helemaal uitvalt dan zijn we verder van huis. Terwijl we even nadenken of we dit bedrag willen betalen zien we ineens nog de bout liggen! Ik heb toen ik het busje kocht een aantal basis gereedschap gekocht van de Warehouse. En ik blijk een goede koop te hebben gedaan, want ik heb het juiste bitje er tussen zitten! Mijn vriend kan er net met zijn lange armen bij, en ik kan onder het busje kruipen om de startmotor omhoog te houden. Zo maken we Oldy zelf! We hebben wat respect puntjes verdiend bij de man dus we hoeven niks te betalen en krijgen nog wat advies.

Toen ik 3 maanden geleden in Queentown was kon ik hier nog gratis overnachten. Maar door de vele toeristen die afval achterlaten zijn alle gratis plekken opgeheven in deze omgeving. Het is erg jammer dat dit gebeurd en je ziet nu de nare bijeffecten van de toeristen. We gaan verder naar Te Anau. Hier doen we een boottocht door een bekende rivier waar ook Lord of the rings is gefilmd. We gaan Milford sound, en dit keer zie ik het met zonnig weer. Ook neem ik mijn vriend voor het eerst mee in een hutje. Het hutje is de hele avond stil maar in de late avond krijgen we toch bezoek van een Italiaan en een Nederlander. Dit enthousiaste stel is er om te jagen op herten en zwijnen. De Italiaan heeft een enorme kruisboog mee die als ik hem mag geloven evenveel geld waard is al een auto. Ik mag de boog uitproberen maar ik heb niet genoeg kracht om de boog te spannen. Dat is wel even anders dan mijn eigen boog thuis!

Eigen vissen vangen.

>

Terug gaan rijden we via Wannaka. Hier willen we vooral lekker gaan vissen. We hebben veel moeite met een gratis overnachtingsplekje vinden. Maar dan zien we een spotje lang het meer. Wesley gaat vissen en ik lees een boek. Tot we gestoord worden door een man die foto’s aan het maken is van Oldy. De man verteld dat als we hier vannacht blijven we een boete krijgen. We twijfelen nu erg om te blijven slapen. Het lijkt er niet op dat we regels overtreden. De anderen blijven gewoon slapen, maar ik voel mij niet meer comfortabel. Daarom besluiten we toch naar een camping te gaan. Ik vind dat ik eigenlijk veel te netjes ben. Ik luister altijd naar de regeltjes en soms haal je volgens mij meer uit het leven door hier iets meer schijt aan te hebben.

De volgende dag gaan we echt naar de gemeente om toch eens goed na te vragen wat de regels in Nieuw zealand zijn. Je mag namelijk er wildkamperen, maar er zijn veel regeltjes waar je rekening mee moet houden. Als we vertellen wat er is gebeurd blijkt dat het waarschijnlijk gewoon een boze kiwi was die geen toeristen wilt. Dit hebben we al een al een aantal keer gehoord. Zo is er ook een gratis plek verwoest door een kiwi door grote grote stenen voor de ingang van een gratis plekje heeft geplaatst. De vrouw van de gemeente is erg vriendelijk en geeft toe dat ze zelf ook niet alle regels weet en snapt. Ze begrijpt dat het onduidelijk is. Ze stuurt ons een mail met alle regeltjes, zolang we daar ons aan houden kunnen we geen boete krijgen. Dus die nacht staan we op een gratis plekje aan het meer.

Vliegen naar de hoogste berg.

>

Hoewel het in de ochtend even helder lijkt, komt er toch bewolking opzetten. We vertrekken toch naar het vliegveld, in de hoop dat het misschien nog opklaart. Daar weten ze zelf ook niet of het nog helder gaat worden. We worden verplaatst naar later op de dag, maar ook dan is het nog bewolkt. Ook staat er veel wind waardoor we niet met de helikopter kunnen, alleen met het vliegtuigje. We willen graag alle twee ervaren en we hebben de tijd dus we maken een afspraak voor de volgende ochtend. Weer wachten we die dag in de hoop op opklaring, maar weer mag het niet zo zijn. Op dag drie begint het wat helderder te worden. Een goede kans dat we de lucht ingaan!

We worden gewogen en daaruit blijkt dat ik voorin mag zitten! We gaan samen met een ander stel en een Duitse jongen. We beginnen met de helikopter. Ik heb nog nooit in een helikopter gevlogen en ik moet zeggen dat ik het erg indrukwekkend vond. Het is ongelooflijk dat je bijna stilstaat in de lucht. Langzaam, zwevend bijna gaan voor uit in het indrukwekkende landschap. Dichter naar de gletsjer toe zien we steeds meer soorten ijs in verschillende structuren. We landen bovenop de gletsjer. Hier lopen we een stukje rond over het ijs. Het is jammer dat het niet meer mogelijk is lopend naar de gletsjer te lopen, maar dit is zeker een mooi alternatief. We gaan terug met een ski vliegtuigje. Dit gaat veel meer alle kanten op! Schuddend en stotend glijden we de gletsjer af om om genoeg vaart te hebben. In de lucht merk je veel verschil met de helikopter. Ik voel me eerlijk gezegd een beetje misselijk, maar gelukkig word ik afgeleid door het prachtige uitzicht.

Naar het Noorden.

>

Hoewel het in de ochtend even helder lijkt, komt er toch bewolking opzetten. We vertrekken toch naar het vliegveld, in de hoop dat het misschien nog opklaart. Daar weten ze zelf ook niet of het nog helder gaat worden. We worden verplaatst naar later op de dag, maar ook dan is het nog bewolkt. Ook staat er veel wind waardoor we niet met de helikopter kunnen, alleen met het vliegtuigje. We willen graag alle twee ervaren en we hebben de tijd dus we maken een afspraak voor de volgende ochtend. Weer wachten we die dag in de hoop op opklaring, maar weer mag het niet zo zijn. Op dag drie begint het wat helderder te worden. Een goede kans dat we de lucht ingaan!

We rijden verder naar Kaikoura. Op deze route ervaar je veel van de aardbevingen die laatst hebben plaatsgevonden. De route is open maar regelmatig staan we stil voor werkzaamheden. Ook in het dorp zijn de effecten van de aardbeving voelbaar. Het stadje voelt heeft een chille surf sfeer en de mensen zijn er ontspannen. Ja kan langs deze kust veel dolfijnen en walvissen zien maar helaas hebben we dat niet mogen meemaken. Alsnog zijn de kusten hier prachtig helder van kleur en zeker een bezoek waard. In Picton nemen we de boot naar het Noordereiland.

Een onverwachte twist.

>

In Wellington brengen we Oldy naar de garage voor een APK beurt. Helaas blijkt Oldy niet door de keuring heen te komen. De A-pillars hebben te veel roest, en dit repareren gaat veel geld kosten. Op dat moment gaan je gedachten alle kanten op. We verblijven een tijdje in Wellington en overwegen meerdere oplossingen. Om het verhaal kort te maken, we verkopen Oldy wat eerder dan gepland. Over minder dan een maand moet ik toch al afscheid nemen, en nu kunnen we tenminste nog genieten van de reis. Het is een nare ervaring, maar ik ben opgelucht als alles is geregeld en ik voel me helemaal vrij met alleen een backpack op mijn rug. Een gratis tent die ik kreeg van een Duitser gaat mee. Met wat improviseren en oplossend denken gaat we het avontuur tegemoet en besluiten verder te liften.

We staan echter een tijdje te wachten in Wellington. Ik heb mijn best gedaan op een stukje karton en we proberen meerdere plekjes uit. We zijn bijna geneigd om het op te geven als er een bekende camper voor ons stopt. We hebben die week namelijk naast de camper overnacht een een gezellige avond met dit leuke gezin gehad. We komen een heel eind verder en overnachten op een camping. Het is weer even wennen om met een backpack te lopen, en s’nachts is het wat frisjes in de tent. Maar we hebben ook meer contact met mensen. Op de camping praten we de volgende dag met een Nederlands stel wat ook op reis is. Ik heb niet vaak een klik met nederlanders maar hier praten we bijna de hele dag. De volgende ochtend proberen in Palmerston north aan te komen. Ik moet hier namelijk nog vaccinaties halen voor Nepal. Helaas zijn er niet veel plekken in Nieuw Zeeland om ze halen en dus haal ik er twee in Palmerston north en de laatste in Auckland voordat we vertrekken. We hebben een lift van een ouder stel wat van oorsprong uit India komt. Ze zijn vaker in Nepal geweest en we krijgen al veel tips van prachtige plekken daar!

In Palmerston North slapen we in hutje en we genieten echt van deze luxe. Ik haal mijn vaccinaties en ik ben blij dat ik allemaal vlotjes verloopt. Omdat we over een week terug moeten zijn kijken we wat we kunnen doen in de omgeving. We besluiten een andere Great walk te doen, hoewel het niet lopen is. We gaan een paar dagen kano varen in de Whangarei river!

We worden vanuit een camping naar de rivier gebracht. Het is een lange rit over een gravelroad. Het uitzicht varieert van hobbiton heuvels tot oerwouden. Onze chauffeur is een vrolijke Maori. Een deel van de rivier is eigendom van een Maori clan. Op 1 overnachtingsplek is er ook nog ene Maori tempel waar ze vaak samenkomen. Aangekomen bij de rivier krijgen we basis lessen kanovaren. Als we een stukje ruiger water zien moeten we de ‘V’ invaren. Ernaast kan ondiep zijn en onverwachte stenen hebben. Het is dan ook niet ongebruikelijk dat mensen vaak in het water omvallen. We hebben twee grote waterdichte tonnen in de kano. Hierin hebben we genoeg eten voor een week en de tent. In het begin is het even inkomen. Je moet goed samen kunnen werken. Al snel hebben we het door en komt er een vaart in. Soms roeien we even niet en laten we ons langzaam naar voren drijven. Het is zo rustig hier. Aan beide kanten heb je een gigantisch oerwoud naast je. We zien hier wat geiten maar verder is het toch bijzonder dat hier geen wilde dieren leven. Soms is het water helemaal stil en dan reflecteren de bomen in het water.

De groep met wie we vertrokken moet een stukje verder. Ze overnachten namelijk in een hutje en wij met de tent. We overnachten helemaal alleen op deze plekjes. Het is zeker ook afzien, we roeien wel 4 tot 6 uur per dag. Het is ook best zwaar om steeds de kano omhoog te trekken. Ook slaap je vrij hoog omdat het water flink kan stijgen. Daarom moet je de ware tonnen omhoog de trappen op sjouwen. De laatste dag verblijven we in een hutje. Helaas zijn er geen Maori’s aanwezig, maar we hebben wel een gezellige avond. De laatste dag is het spannendst, dit is de dag dat de meeste mensen omvallen. We komen inderdaad veel woeste stukken tegen. Voor ons zien we een aantal mensen het water in vallen. We twijfelen of we door moeten gaan of een aantal andere mensen na moeten doen; ze gaan lopen een stukje verder inplaats van doorvaren. We besluiten toch dat het onderdeel is van de ervaring en gaan het ruige stukje water door. Ik zit voorop en krijg flink wat water over mij heen. Met flink peddelen komen we heel aan de overkant! De kano zit echter wel vol met water dus we varen naar de kant om al het water er uit te scheppen. Ondertussen kijken we toe hoe anderen de oversteek maken. Na 4 dagen zit deze prachtige kano tocht er op. We zijn zonder vallen aangekomen bij de ophaalplaats.

Mensen zijn …. te vertrouwen..

>

Kreeg jij als kind ook altijd te horen dat je vreemden niet moest vertrouwen? Ik in ieder geval wel, en ook met goede redenen. En toch heb ik op mijn reis veel vreemde mensen moeten vertrouwen, en zij mij. En dan gebeuren er soms hele mooi dingen. Terug naar Palmerston North krijgen we een lift van een oud dametje. Het is erg schattig hoe ze eerst een tijdje van een afstand naar ons heeft gekeken. Via observatie probeerde ze in te schatten of we betrouwbaar waren. Na een tijdje trekt ze gelukkig deze conclusie en we krijgen een leuke lift. Het is erg leuk om te horen dat ze het zelf ook leuk vond, voor haar gaat de tijd om die manier ook een stuk sneller. Het laatste stukje hebben we al snel een nieuwe lift. Dit keer van een jonge man die op zakenreis is. Het verbaast me soms hoe kwetsbaar mensen zich opstellen in deze korte momenten. Ik vind het altijd erg mooi. We zijn snel weer terug in Palmerston North, en hier haal ik mijn tweede vaccinatie. Terwijl we rond lopen met onze backpack stopt er een vrouw voor ons. Of ze ons misschien ergens kan afzetten want ze kent het gevoel van een zware backpack.

We krijgen ook een lift van een vrouw die nog diep verbonden is met haar Maori achtergrond. We mogen bij haar slapen en een echte Maori maaltijd krijgen. De behulpzaamheid van mensen gaat verder. Na een hele tijd in de regen te hebben gestaan kunnen we maar geen lift krijgen. We willen het bijna opgeven als er een auto stop met een jong Australisch stel. Na een tijd van kletsen worden we thuis uitgenodigd. We blijven een paar dagen vertoeven in hun prachtige vakantiehuisje vlak bij Tongariro national park. We wilden hier eigenlijk een andere track wandelen, maar er heeft een grote storm plaatsgevonden. Na 3 dagen is in elk geval de Tongariro weer open en daarom besluiten ik deze nog een keer te lopen. Dit keer met koud en nat weer. Het water is deels bevroren maar dat maakt het ook bijzonder!

Na deze dagen gaan we naar een hostel. Het hostel is hippie achtig en we voelen ons er gelijk thuis. De eigenaar is vriendelijk en grappig. Er is een kat die s’nachts lekker bij ons komt liggen. Deze andere manier van reizen is veel drukker. Je gaat van de ene ervaring naar de andere. Je hebt juist een meer ‘go with the flow’ mentaliteit. Je laat alles meer overkomen. Maar er is ook minder tijd om stil te staan en daarom komen we hier een paar daagjes bij. We ontmoeten een Duits meisje die er over nadenkt om een auto te huren. Ze wilt graag nog het bovenste stukje van het nooder eiland zien. Wij hebben toevallig hier ook over na zitten denken, omdat we bang zijn dat we liftend niet meer genoeg tijd hebben. En zo spreken we over een paar dagen in Auckland af om samen verder te gaan!

We gaan uiteindelijk met 4 man de auto huren en delen de kosten. De Duitse jongen die er bij komt kennen we niet en het Duitse meisje hebben we eigenlijk maar een uurtje gesproken. Als je me in Nederland zou vragen om met vreemden op vakantie te gaan zou ik waarschijnlijk nee hebben gezegd. Maar nu kijk ik er naar uit. We proberen in twee dagen naar Auckland te liften. Terwijl we langs de kant staan om een stappenplan te verzinnen komt er een auto aanrijden. Een oudere vriendelijke man wilt ons een lift geven helemaal naar Auckland! We laten deze kans niet schieten en stappen gauw bij hem in. Het is altijd leuk om te zien hoe mijn vriend altijd politieke onderwerpen bij mensen bij naar boven lijkt te halen. Maar nu heeft hij echt mazzel, deze man is namelijk advocaat, aanklager en rechter geweest. Hij is ondertussen met pensioen maar we krijgen echt de interessantste verhalen te horen. Ik ga er verder niet te veel over vertellen. Het is een lange reis maar de tijd gaat zo snel voorbij en voor we het weten zijn we weer in Auckland!

Fully insured.

>

Nieuw Zeeland. Er wonen veel buitenlanders en er heerst een andere mentaliteit. We vermaken ons onder andere in het casino. De dag erna hebben we afgesproken in bij het huur bedrijf. Hier ontmoeten we Jullian voor het eerst. We zijn blij dat hij in de stad rijd. We halen het Duitse meisje Lena op en rijden snel de stad uit! We staan er allemaal vrij makkelijk in en we besluiten als eerst naar een glow worm grot te kijken. Onderweg pikken we nog een Duiste jongen op. We komen in het donker bij de glow worm grot aan. Het is daarom lekker rustig. De grot is weids en in het begin zie je al gelijk de wormpjes. Hoe verder we lopen hoe meer het er zijn. Ik had ze al een aantal keer eerder gezien maar niet zo veel. Het is echt alsof je naar een sterrenhemel kijkt. Lena is ook naar de betaalde grot geweest, maar geeft toe dat deze grot eigenlijk indrukwekkender is!

Jullien crost vervolgens verder naar een stadje op boodschappen te doen en daarna gaan we naar een camping. We slapen in een 5 persoons hutje omdat dit goedkoper is dan hostels. Dit is wel één van die dingen die ik mis van Oldy, het vinden van slaapplaatsen kost een hoop tijd! Het hutjes heeft wel wat mankementen en na wat klagen krijgen we de helft van de prijs terug.

De volgende dag rijden we verder naar Mangonui. We zijn blij dat we volledig verzekerd zijn omdat we door een vrachtwagen een steentje tegen de ruit vliegt. Hierdoor zit er een putje in het vooruit. Omdat de banden niet verzekerd zijn maken we onderweg nog vele grappen over de alleen de banden terug brengen;) Onderweg bekijken we een aantal watervallen. Er is een waterval waar je achter langs kan lopen. Ik besluit daarom een duik het water in te nemen en kijkje te nemen. Het voelt bijzonder om achter de waterval te lopen en de druk van de waterval te voelen! In Mangonui slapen we in een hostel en hebben we veel contact met mede reizigers. De volgende dag bezoeken we Russell, dit plaatstje staat bekend omdat hier de eerste Europese nederzetting plaatsvond. Het doet een beetje denken aan Abel Tasman. Toch is het Noorder eiland een stuk drukker als je een tijd op het zuider eiland bent geweest. We lunchen aan het strand en proberen nog een vis te vangen.

Ook rijden we helemaal naar Cape Reinga. Deze route is echt prachtig. Het voelt hier een stuk ongerepter. De Maori’s zeggen dat Cape Reinga de plek is waar je naartoe gaat als je dood bent. Dit kan ik goed begrijpen, je lijkt je op het einde van de wereld te bevinden. De kleuren zijn hier ontzettend mooi. Ik had hier graag wat meer tijd willen hebben! 80 Miles Beach is het langste strand dat ik ooit heb gezien (hoewel het werkelijk 55 miles is). De duinen zijn enorm hoog waardoor je je in een woestijn waant. Het is pittig omhoog lopen. Hier gaan toeristen met waveboards keihard naar beneden. Als we hier in de avond zijn is er echter niemand. Er liggen hier en daar wat waveboards en dus kunnen wij natuurlijk ook niet achterblijven!

Daarna gaat onze toch weer naar beneden. We rijden door Waipoua Forest. Hier staan de grootste bomen van Nieuw Zeeland. Dit bos heeft de twee grootste kauri bomen van de wereld. Het is moeilijk te zien op foto’s hoe groot het werkelijk is, maar er kunnen zeker zo 10 mensen omheen staan. Een Maori legt uit dat de bomen vroeger werden geknuffeld. Alleen bleek dit ontzettend slecht voor de wortels te zijn. Daarom is er nu nog maar één boom die je mag knuffelen. En dat doen wij natuurlijk graag!

In Auckland eten we nog met zijn alle een bijzonder ijsje bij Giapo. Daarna nemen wij afscheid van elkaar. Het is verdrietig om dit prachtige land te verlaten. Gelukkig ga ik hierna naar Nepal daar kijk ik ook naar uit!

Iedereen bedankt voor het lezen van deze blogs. Het is moeilijk om het gevoel te beschrijven dat je tijdes reizen hebt. Foto’s kunnen moeilijk laten zien hoe mooi het was. Ervaren is een uniek ervaring die ik iedereen kan aanraden.