Nepal: een ander perspectief

mei, 2018

BACK     <

Kathmandu.

 

>

 

Na een lange vliegreis komen we aan in Kathmandu. We zijn eigenlijk zo het vliegveld door en ook hebben we snel onze bagage. We wisselen hier onze dollars om naar Ruppies, zodat we een taxi kunnen nemen naar ons hostel. We worden al veel aangesproken voor een taxi, maar besluiten eerst een stuk te lopen. Het is echt een andere wereld. Het eerste wat opvalt is dat er weinig verkeer regels zijn. Er rijden velen auto's toeterend door de winkelstraten. Tussendoor rijden er scooters die zo eerder thuis hopen te zijn. Het is moeilijk te beschrijven hoe druk het hier is. Er is ook meer kleur. Auto's worden geverfd en versierd met bloemen. De bevolking draagt ook vele mooie heldere kleuren. Winkeltjes zijn heel klein, bijna als marktkraampjes. Aan een elektriciteitspaal hangen honderden draden. Er zijn hier geen veiligheidsregels en toch gaat er bewonderenswaardig nog veel goes. Tussen de auto's en scooters door lopen er koeien. Ook liggen er vele honden, katten en geiten op straat.

 

Onze backpacks zijn zwaar en we besluiten toch een taxi te nemen naar het hostel. Een reisgids geeft een kleine indicatie van prijzen aan en dus begint al snel het afdingen. In het begin is dit even wennen, maar als snel word dit heel normaal. In de taxi zijn er geen gordels, en er is ook geen navigatie. Met onze eigen maps app proberen we de weg te wijzen, maar vele straatjes blijken doodlopend dus het laatste stukje lopen we naar het hostel. Hier aangekomen worden we vriendelijk ontvangen door de familie; dit is ook jullie huis. We krijgen een Nepals drankje en installeren ons op onze kamer. Dan gaan we de stad in om wat te eten. Hier krijgen we onze eerste impressie van de binnenstad en wat toerisme er mee doet. Er zijn vele winkeltjes en westerse restaurantjes. Taxi's staan overal klaar om je weg te brengen. Maar toch zie je ook de armoede. Zo liggen er op bepaalde straten geen stenen meer omdat mensen deze stelen. Dit zorgt voor een constante stofwolk. Dit zorgt voor irritatie en daarom lopen velen met mondkappen op. Ook komen er kinderen om geld bedelen. Na het eten van wat heerlijke momo's storten we al gauw in en dus we gaan vroeg naar bed! Een douche zit er niet in want het stroom is uitgevallen. Het is ook nog even wennen dat kraanwater (ziet behoorlijk bruin en ruikt naar ijzer) niet geschikt is voor tanden poetsen. En dat ik de wc papier niet in de wc mag gooien maar in de prullenbak. S’nachts hebben we last van muggen en dus word onze muggennet al snel in gebruik genomen. Ook word ik wakker van de vele roedels honden in de stad. Overdag slapen de honden maar s’nachts worden ze heel actief.

Omdat de keuken natuurlijk niet voldoet aan de westerse standaarden ben ik de volgende dag al aan de diaree. Maar gelukkig is het niet al te ernstig en dus nemen we een taxi naar Pashupatinath. Dit rivier die hier loopt is de belangrijkste plek om mensen te cremeren. Het plein bestaat uit vele tempels. Je moet als toerist toeslag betalen. Terwijl wij naar de tempels kijken, kijken de mensen naar ons, regelmatig worden we op de foto gevraagd. Een gids verteld ons over de gebruiken en over vele goden. De tempels zelf mogen we niet in. Terwijl we aan het lopen zijn word er links in onze ooghoek een bizon geslacht. We zijn gelukkig net te laat om het beest nog levend mee te maken. Het beest ligt nu dood op de grond, zijn hoofd afgehakt, bloed loopt in goten door de straten. Het dier word door een groep mannen opgetild en meegenomen. De zwerfhonden nemen het er van. Als we verder lopen kijken we toe hoe familieleden hun geliefden cremeren. Ze geloven hier in reïncarnatie en daarom is de waarde van een mens minder belangrijk. Tussen alle tempels zien we regelmatig apen verschijnen. Je mag ze niet in de ogen aankijken maar verder leven ze tussen de mensen.

 

Verder doen we onderzoek naar wandelingen in de bergen. Ik ben opzoek naar een wat rustiger trek. Na wat onderzoek kom ik uit op de Manaslu Circuit trek, maar ik kom er al gauw achter dat je verplicht een gids mee moet nemen. Ik houd er niet van om achter iemand aan te lopen, en wil in alle vrijheid kunnen wandelen in de bergen. Daarom komt mijn keuze uit op Mardi himal trek. Dit is een vrij nieuwe trek en daarom nog wat stiller. We regelen onze permits in Kathmandu, je hebt er twee nodig en en loopt nog aardig op omdat we zonder gids dubbel moet betalen. Daarna regelen we de bus naar Pokhara!

Er rijden velen auto's toeterend door de winkelstraten. Tussendoor rijden er scooters die zo eerder thuis hopen te zijn. Er is ook meer kleur. Auto's worden geverfd en versierd met bloemen. De bevolking draagt ook vele mooie heldere kleuren. Winkeltjes zijn heel klein, bijna als marktkraampjes. Aan een elektriciteitspaal hangen honderden draden. Tussen de auto's en scooters door lopen er koeien. Ook liggen er vele honden, katten en geiten op straat.....

hoge bosgrenzen en mistige bergen.

 

>

 

We nemen een toeristen bus, wat betekend dat we een airco hebben. Dit scheelt een stuk. Het is namelijk niet ver, maar iets wat in Nederland 2 uur duurt kost je hier zo 9 uur! In de bus ben ik verbaasd over de grootte van Kathmandu. Het duurt zeker 3 uur voordat we uit de stad zijn. Onderweg is er een klein busje wat ons probeert in te halen naast een afgrond. Onze bus chauffeur is er niet blij mee en maakt een handgebaar. Hierop haalt het busje vervolgens in en stopt voor onze bus. Iedereen stapt zo beetje uit om er zich mee te bemoeien. Rijen auto’s achter ons staan stil. Gelukkig loopt het zonder problemen af en kunnnen we onze reis voortzetten. Onderweg zie je prachtige rijstvelden, touwbruggen, apen en kleine dorpjes.

 

Pokhara is een echt toeristen stadje, ofja, het gedeelte aan het meer. Hier zijn nette winkels met stoeptegels. Er zijn Duitse bakkertjes en Italiaanse pizzeria's. De volgende dag doen we rustig aan en zien we de eerste tijgermug. We schikken hier toch wel een beetje van dus vanaf nu word er veel deet gespoten. De winkeltjes verkopen prachtige spulletjes in allerlei kleuren. Ik word er erg door verleid, maar wil ook niet te veel spullen kopen. Ik heb namelijk al die tijd met weinig gedaan en heb het allemaal niet nodig. Na ons dagje rust nemen een taxi naar Phedi. Vanaf hier is het twee uur stijl omhoog lopen naar Dhampus. De klim bestaat uit alleen maar trappen, en met de warme zon is het afzien. Onderweg kom je langs een aantal kleine dorpjes die ik erg verwelkom na alle drukke verkeer. Het voelt hier veiliger, verzorgder en vriendelijker. De dieren zien er verzorgder en gezonder uit. In ons eerste theehuisje kijken we toe hoe een gids eten serveert. Het lijkt wel of de gids alles bepaald en doet, welk theehuisje, het contact met het theehuisje, waar je fotos moet nemen. We zijn dus erg blij dat we zonder zijn gegaan.

 

De volgende ochtend lopen we verder omhoog. Het is mistig en in de middag begint het te regenen. We besluiten in het volgende dorpje al te stoppen, want we hebben toch alle tijd. De volgende dag vertrekken we naar Forest camp, wat nog zo 4/5 uur lopen is. Het pad is stijl en loopt door het bos door. Het bos doet me veel denken aan Nieuw Zeeland. Hier zie ik echter ook bamboo, apen en andere vogels. Ook komen er hier regelmatig gidsen en paarden voorbij. Soms zie ik dragers voorbijkomen en dan vind ik het zo ontzettend knap hoe ze een mand voortrekken aan hun hoofd. Aangekomen in forest camp gaat het weer regenen. Er zijn al ontzettend veel bloedzuigers! Je kan dus niet even in het gras gaan stilstaan. Al zijn we behoorlijk hoog, we zijn nog steeds in het bos. In Nieuw Zeeland lag de boomgrens rond de 800 meter, meer hier ligt die zo op 2000 meter! Het is dus een stuk harder werken hier. In ons theehuisje is een grote groep aanwezig die met zijn allen een tour doen. De gidsen ervan kunnen goed engels en zijn erg vriendelijk. Er word die avond muziek gemaakt en gedanst. Dit zit hier veel meer in de cultuur, en dit gebeurd dan ook nog vele avonden.

 

 

Vanaf Low camp word het bos anders en al snel zijn we boven de bosgrens! Het is een mistige dag dus we zien nog steeds niet veel. Maar onderweg zijn er Yaks om ons gezelschap te houden. We overnachten in high camp om de volgende ochtend om 6 uur weer te vertrekken naar de top! Hoewel we hadden afgesproken om 6 uur te ontbijten is er niemand en dus vertrekken we maar op een aantal muesli repen omhoog. Het is weer een pittige klim, maar helder. Boven aan de berg beginnen langzaam wolken te komen. Iedereen is al vertrokken en we zijn hier alleen met de man van het theehuisje. We zijn nu zo op 4200 meter hoogte! Hoewel het uitzicht prachtig is, kan ik deze trek niet helemaal aanraden. Het is vooral een hele klim omhoog, om vervolgens de berg die je de hele tijd ziet van een dichter punt te zien.Weliswaar indrukwekkend, maar in Nieuw zeeland loop je echt meer over de bergen heen. Vandaar dat ik de volgende keer voor een ander trek zou kiezen! We zijn rond 11 uur weer terug en lopen door naar low camp. Hier zitten we toevallig met twee Nederlandse meisjes in de hut. Hun gids is politiek bewust en voor het eerst hebben we zo open gesprek hierover. Ook word er weer gedanst en gezongen. Ook wij Nederlands moeten een liedje zingen en dus word er Guus meewis gezongen.

 

Lange weg benedenwaarts.

Dan is het tijd om weer langzaam af te dalen. Ik heb al die tijd geen spierpijn gehad, maar begin nu mijn benen te voelen. Afdalen is ergens erger, minder vermoeiend, maar niet fijn voor de benen. Het is een behoorlijk stijle afdaling en we zijn blij als we in een leuk dorpje aankomen. Deze kleine dorpjes zijn heel mooi met rijstplantages. Toch zijn het op een gegeven moment zat en besluit de jeep terug te nemen. We zitten netjes achterin, maar er komt nog zo 5 man aan die gewoon aan de jeep hangen of boven op het dak zitten. Hotend en stotend gaan we naar beneden. Natuurlijk staat er harde muziek aan en word er vaak getoeterd. Helemaal comfortabel voel ik me niet naast de afgrond, maar gelukkig komen we weer heel aan in Pokhara. In Pokhara genieten we van de luxe en laten we ons verwennen door een massage. Ik had nog nooit een massage gehad en dat was weer een hele ervaring. Mijn vriend krijgt Rabies shots omdat een hond aan een wondje heeft gelikt. Ook bezoeken we het museum en een aantal grotten.

BEESTENBOEL IN EEN ECOVIILAGE

>

 

Vanaf Pokhara nemen we de bus naar Chitwan. Hier verblijven in een eco village. Het bestaat uit rieten hutjes en een oude camper. Er zijn hangmatten en heerlijke chillplekjes. Een buitendouche en een zwembad maken het helemaal af.  We worden hier verlioefd op een zwerfkatje. We voelen ons hier gelijk thuis en dus besluiten we een tijdje te blijven. Maar we merken ook al snel de minder romantische kant. Zo leeft er een hele grote spin in ons hutje. En steeds als we in de avond terug komen is ons hutje bezet met heeel veel ratjes. Dan tik ik met een stok tegen alle muren, anders durf ik niet zo goed naar de wc te gaan. Gelukkig slaap ik in een klamboe waardoor ik me iets veiliger voel.

 

We doen onder andere een tocht in het National park. Je moet hiervoor weer een permit kopen, en een gids. In dit geval hebben we het natuurlijk wel gedaan, want een tocht door een oerwoud is natuurlijk niet zonder gevaren. We beginnen in de vroege ochtend en gaan met een hout gemaakt kano diep het woud in. Tijdens het varen zien we regelmatig een krokodil. Ook komen er prachtige vogels voorbij. We horen ook over de gevaren van het gebied. Zo is er op dit moment een boze olifant Ronaldo genaamd die regelmatig het dorp bezoekt. Er zijn al een aantal doden gevallen. Ook krijgen we te horen wat we moeten doen in nood situaties. Als je een beer ziet zigzaggend wegrennen, als je een neushoorn ziet een boom in klimmen. Met zijn alle veel geluid maken kan ook helpen. De gids heeft een stok bij zich, maar dat vind ik niet echt veel bescherming bieden. Dit geeft wel een soort spanning aan de hele wandeling.

 

 

 

 

Al snel komen we apen tegen in het bos. Het is geweldig om ze alle kanten op te zien slingeren. Het liefst wil ik er een tijdje gaan zitten en tekenen. Ik heb het gevoel dat ze net zo nieuwsgierig zijn naar ons als wij naar hem. Maar we lopen al snel verder. Dan vinden we onze eerste neushoorn, die een lekker bad aan het nemen is. Langzaam sluipen we steeds een beetje dichterbij, maar niet te dichtbij natuurlijk, want ze zijn ontzetten gevaarlijk. Ook zien we een aantal keer een zwijn.  En dan! een scherpend geluid van dieren in nood. De gids zegt dan het bambies zijn. En zien we inderdaad in de verte een groep herten staan! We weten echter nog niet wat hun aanvalt. Zou het een tijger kunnen zijn? Terwijl we dicht tegen elkaar aan verder lopen zegt het andere Nederlandse koppel ineens: ik zie de staart van de tijger! Maar ik zie het niet, en weet ook niet zeker of ik het wel wil zien! Er is trouwens niks uitgelegd over wat we moeten doen bij tijgers! Maar dan zien we de echte boosdoeners: een groep wilde zwijnen. We lopen dichter naar de herten toe, die wegrennen als we dichterbij komen. Terug lopend zien we nog meer neushoorns, een groep dit keer. En verderop zien we een vrouwtje die een hoog piepend geluid maakt, een mannetje zit achter haar aan. Maar ze wilt niet paren want ze heeft net een kleintje gekregen. Het kleintje huppelt er langzaam achteraan. Het is net of je naar Discovery Chanel zit te kijken!

Happyhour

>

 

We komen tegen de avond weer terug in het dorp. Uitgehongerd gaan we uit eten. Het valt me op dat er veel Nederlanders zijn in Nepal. Ik heb toch het idee dat wij Nederlanders goedkope landen fijn vinden, dan kunnen we elke dag uit eten! De volgende dag lopen we langs de dorpjes en doen we het rustig aan. Op een zonnige dag is het echt ontzettend warm. We spreken af met de eigenaren van 'stand up 4 olifants'. Na het horen van hun project kopen we voor de dag erna een happy uurtje voor een olifant! Er word hier veel gereden op olifanten. Iedereen weet eigenlijk wel dat dit slecht is, maar toch zijn er nog genoeg toeristen die dit doen. Een olifant trainen is moeilijk en oude gebruiken zijn moeilijk af te leren. Officieel gezien mag niemand een olifant bezitten, maar het word gedoogd omdat het geld oplevert. Het is een status symbool, en de eigenaar traint niet zelf het beestje maar heeft daarvoor iemand in dienst. De verzorger van de eigenaar krijgt niet veel geld en daarom staat de olifanten vaak op 1 klein plekje en krijgen ze alleen een soort pasta te eten. Wij vinden die natuurljk erg zielig, maar in de westerse samenleving doen wij ook niet heel veel voor alle dierenleed en eten we nog steeds plofkippen etc. Oude gewoontes zijn moeilijk af te leren!

 

In het happy uurtje geven we de olifant wat bananen te eten. We brengen hem naar een stukje oerwoud en daar doen we eigenlijk niks anders dan toekijken. Hij mag zelf weten wat hij doet! Het eerste wat hij doet is zichzelf vies maken, iets wat ze normaal niet mogen. Ook eet hij van de bomen etc, dit mogen ze normaal ook niet, al lopen ze door een oerwoud elke dag! Verder schubt hij zich lekker tegen de bomen aan. Aan het eind verwennen we hem nog 1 keer met wat banaantjes.

 

 

Bakhtapur.

 

Onze reis is al bijna ten einde. We verkennen de omgeving van Kathmandu. Zo gaan we naar Baktapur, waar vele mooie tempels te bezichtigen zijn. In het centrum mogen geen auto’s komen en dit zorgt er voor dat het een fijne plek is om te bezichtigen. In het hostel luisten we naar de verhalen van andere reizigers: over helikoptervluchten en oplichters. Daarnaast gaan we dan eindelijk shoppen. Beide kunnen we de verleiding van boeken niet weerstaan. Ze zijn hier vele malen goedkoper!  Op onze laatste avond zien we nog een groep vrouwen dansen en zingen. Een mooi afsluiting in dit bijzondere land!

 

 

GO TO TOP >

contact