Wat heb ik het fijn gehad. Tijdens het reizen heb ik ervaren wat vrijheid is. Niks moet er meer en je leeft per dag. Hoewel ik niet het gevoel heb dat ik klaar ben met reizen, kijk ik er naar uit om weer naar huis te gaan en mijn familie te zien. Om weer te maken en creëren. Toch heb ik het moeilijk de eerste weken na mijn terug reis. Wat is het luid en druk hier. Alles is gericht op consumeren en ik word er moe van. Ik probeer mijn enthousiasme van Nieuw Zeeland aan te houden en probeer gesprekken aan te knopen. Steeds als ik terug dacht aan mijn tijd in Nieuw Zeeland werd ik emotioneel. Ik heb geen bijbaan en geen huis, en ineens kan ik niet meer stilstaan.

Zoektocht.

Ik kan moeilijk uitleggen aan mijn vrienden hoe het was om thuis te komen. Ik voelde me verwijderd van iedereen. Al die ervaringen die je hebt op opgedaan kan je moeilijk delen. In het nu leven word weer moeilijker. Al snel hoor ik weer alle problemen en struggels maar alles voelt nu relatief. Iets anders wat ik niet meer gewent ben is het aanhoren van alle meningen om mijn heen. Iedereen heeft wel ideeën over wat ik nu moet gaan doen. Zo snel mogelijk een huis en een baan luid het. En o ja, shoppen is opeens weer belangrijk. Mijn lijf is zo ontspannen, maar nu voel ik voor het eerst in een lang tijd weer stress.

Dat verdrietige gevoel blijft met een tijdje hangen. Ik besluit dat ik een plekje voor mijzelf nodig heb en ga op huizenjacht. Het liefst ergens waar ik rust kan vinden en dus natuur is. Het Nederlandse systeem is alleen best lastig. Ik heb niet genoeg inschrijfduur voor een sociale huurwoning en particulier huren kan ik niet opbrengen. Ik surf het internet af voor alternatieven. Antikraak lijkt er niet te zijn. Een busje of een tiny house is een leuke oplossing, maar waar moet ik het plaatsen? Dit vergt veel onderzoek, tijd en tussendoor heb ik graag mijn eigen plekje. Ik kijk naar studentenkamers maar zelfs daar lijk ik niet voor in aanmerking te komen.

Een nieuw begin.

Dan komt er via Slak een atelierwoning vrij in Ede. Een atelier aan huis, vol met mogelijkheden. Even twijfel ik nog, kan ik dit prachtige pand wel opbrengen? Maar misschien is het belangrijk om weer in het diepe te gaan en de sprong te wagen. Het pand was leeg opgeleverd en dus heb ik daarna veel kunnen klussen.

Door oude kunstwerken te recyclen, kringloopwinkels af te gaan word het huisje steeds gezelliger. Ik merk hoe fijn ik het vind om dingen te bouwen en het voelt als een goede oefening voor als ik ooit mijn eigen huisje ga bouwen. De woning is maar 36 vierkante meter groot, en dus net een tiny house! We maken meubels op maat zodat we meer ruimte over houden.

Als het klussen klaar is, kan ik mij langzaam gaan verdiepen in mijn nieuwe omgeving. Ik ken niemand ik Ede, maar gelukkig kan ik het snel vind met de buren. Ik ga veel wandelen in de bossen en hei, en word ontzettend blij van alle herten en zwijntjes die ik tegen kom. Langzaam ga ik ook weer meer creëren. Ik doe mee met een Artist in Residence op camping De Lievelinge.  Op de camping heb ik een aantal mooi ontmoetingen en langzaam wen ik er weer aan om terug te zijn. Langzaam komt er ook weer een acceptatie dat ik geld moet gaan verdienen. Dit zorgt er voor dat mijn gedachtes alle kanten op gaan: moet ik nu een bijbaan gaan zoeken, en weer hetzelfde eindigen voordat ik terug kwam? Maar nee, dat is niet wat ik heb gewild, en na vele mailtjes en gedachtes, komt daar ook weer die eerste zpp opdracht. En dat vind ik heerlijk, want ik geniet nog steeds van veel vrijheid.

En ik merk dat het plezier eindelijk weer terug komt. Ik heb tijd genomen om opnieuw processen te laten ontstaan en te kijken waar mijn kunstenaarschap naar toe gaat.  Ik heb energie gestoken in netwerken. Daar waar ik dat vroeger verschrikkelijk vond, kan ik dat nu leuk vinden. Ik vind het tenslotte toch leuk om nieuwe mensen te ontmoeten? Mijn wijk is ontzettend leuk, en in de buurtcommite zet ik mijn in voor meer groen. Zo ontmoet ik steeds meer mensen. Ik heb nu ook onder andere meer zzp opdrach