HET VERTREK & AUCKLAND

20 oktober, 2017

BACK     <

Ik heb nog helemaal niet het gevoel dat het nu echt gaat gebeuren. Na weken van voorbereiden en regelen, ben ik nog steeds twijfelachtig. Mijn huur is opgezegd, ik heb het visum en verzekering geregeld. Ik neem afscheid van verschillende mensen. Mijn backpack is ingepakt. Het is eigenlijk niet veel wat ik mee neem, mijn slaapzak en wat kleren. Mijn vliegtickets, alles check ik 3 keer dubbel.

Auckland, New Zealand

 

 

uitzicht op

de sterren.

 

>

 

Echt ontspannen ben ik nog niet. Mijn eerste vlucht heeft al vertraging, en in Londen moet ik blijkbaar met een bus naar de andere kant van het vliegveld. Er staat een enorme rij voor de bagage. Van vliegvelden snap ik niet zo veel, de winkels zijn veelte duur en echt huiselijk is het ook niet. In mijn tweede vlucht naar Malaysia heb ik mooi uitzicht op de sterren. Ik zit bij het raam, maar een nadeel is dat telkens als ik moet plassen ik twee slapende mensen naast mij heb. Het vliegen zelf vind ik altijd erg meevallen. Het is een lange rit en ik sukkel wat in, de rest vul ik aan met filmpjes kijken. Als ik in New Zealand aan kom ben ik benieuwd hoe het gaat bij de douane. Ik ben er echter zo doorheen, mijn visum wordt niet eens gecontroleerd. Ook koop ik gelijk een simkaart van vodaphone (achteraf zou ik spark aanraden, want die hebben overal wifi hotspots!) , zodat ik iedereen kan laten weten dat alles goed is, en zodat ik altijd de weg kan vinden. Ik besef nog niet helemaal dat ik in Nieuw Zeeland ben. Als mijn bagage van de op de band verschijnt, ben ik opgelucht. Het slotje ontbreekt echter wel, maar gelukkig kom ik goed door de controle heen. Gauw ga ik  op weg naar het hostel!

Een zoektocht

(naar oldy).

 

Ik verblijf in het Brown kiwi hostel, iets buiten het centrum. Of ja, het is maar een half uurtje lopen, maar vergis je niet, wel stijl de heuvel op! (na dag 1 al spierpijn in mijn kuiten). Het centrum van Auckland is Engels. De wegen zijn er breed opgezet, dus midden in het centrum lopen er 4 autobanen. Dit betekend dat als je een leuk winkeltje aan de overkant ziet, dat eerst opzoek moet gaan naar een oversteek. Ik vind het zelf allemaal niet zo gezellig ogen. Naast het hostel is er een straat met hippe eettentjes en vintage winkeltjes. Maar ik zie hier vooral koppeltjes en vrienden, dus ik voel me de eerste week behoorlijk eenzaam. In het hostel zitten vooral hele groepen Fransen en Duitsers. die gezellig in hun eigen taal praten. Of misschien ben ik wel helemaal niet zo goed in contacten leggen? Ook is iedereen behoorlijk jong, de meeste zijn pas 18 jaar, dus dan voel ik mij al behoorlijk oud!

 

 

 

Na een dagje bijkomen van mijn jetlag, begin in aan mijn busjes zoektocht. Ik loop een aantal bedrijven af die busjes verkopen. Deze bedrijven spelen in op alle toeristen hier. Ik kom veel anderen tegen die ook op zoek zijn. De busjes strippen ze leeg en ze maken er zo simpel mogelijk een bed in. Ik kom er al gauw achter dat ik met mijn budget van 5000 dollar niet ver kom. Als ik aan een 'self contained van' wil, dan moet ik toch denken aan 7000 dollar, wordt mij verteld. Dat valt iets tegen, de verhalen op internet van Nederlanders waren een stuk lager, maar die waren ook van zo 5 jaar terug. Ik loop ook wat hostels af, ik zie veel auto's voorbij komen maar geen busjes (het voordeel van self contained is dat je gratis kan overnachten).

 

Ik koop wat papier en maak een illustratie van een busje en de tekst 'looking for a self contained van'. Eigenlijk maak ik een soort lift bordje, en ik hang het met wat ducktape aan mijn rugzak. Het voordeel is nu dat zelf alle mensen die ik niet gesproken heb weten dat ik op zoek ben! Helaas zijn alle Franse en Duitste stelletjes ook opzoek. Ik ga zondag naar de car market. Het regent de hele dag, dus de stemming is er niet beter op. Er staat een rij van busjes, allemaal van handelaren. Ze kosten zo 6000 a 7000 dollar. Ik oefen alvast wat, want ik heb het bedrag nog niet volledig kunnen pinnen. Ik kan iets afdingen, maar veel van de handelaren willen dat je van ter voren betaald. Dus of ik even 500 dollar betaal, en dan komen ze over 5 dagen later het busje brengen. Als ik hier op in ga, krijg ik lange preken over vertrouwen en dat het eerlijke handelaren zijn. Zoals de meeste van jullie weten heb ik al een keer zoiets ervaren, en dat doe ik zeker niet nog een keer. Ik vertrek dus met een naar gevoel van het terrein.

 

Teleurgesteld of het me allemaal wel gaat lukken, reserveer ik nog een week in het appartement van het hostel. Waarschijnlijk komt het toch neer op de volgende car market. Ik begin te twijfelen of ik niet te veel wil, misschien is een goedkope auto ook niet verkeerd. Of misschien wantrouw ik mensen te veel. Ik mis ontzettend thuis. Mijn zoektocht gaat verder online. Ik word lid van zo beetje elke groep die ik kan vinden op facebook. En inderdaad, hier komen veel backpackers voorbij. Een aantal zijn veelte duur, maar 1 of 2 zijn het bekijken waard. Ook zie ik een heel leuk busje op 'Trade me' (Nieuw Zeelandse marktplaats) en ik stuur de eigenaar een berichtje. Ik kan zaterdag komen kijken. Ik benadruk nog een keer dat ik er helemaal verliefd op ben, en mag ineens al donderdag kijken. Opeens heb ik die dag twee bezichtigen.

 

Jullie raden het al, het busje van Trade me is het geworden. Oldy is al oud, 35 jaar, maar ze is wel helemaal self contained. De eigenaar heeft weinig met het busje gedaan, heeft geen idee of de huishoudaccu werkt etc, maar voelt wel aan als een te vertrouwen iemand. Ik laat een 'pre purpuse verhicle check' doen, omdat ik er verder weinig verstand van heb. Omdat er dat weekend meer mensen komen bezichtigen, wil ik dat zo snel mogelijk regelen. Ik ben een hele ochtend bezig met bellen, maar heb dan iemand gevonden die zaterdagochtend kan. Als ik aankom is hij net begonnen. Hij controleert de motor op manieren die ik zonder spullen niet kunnen doen. De man kan een beetje Nederlands en is erg gezellig. Bij de testrit moet hij erg lachen, geen stuurbekrachtiging! Maar, op roest en wat gaten na, lijkt ze in orde voor haar leeftijd. Ik besluit het risico te nemen en het busje te kopen, mits er een nieuwe WOF op komt. De eigenaar regelt dat voor me. Dit betekent nog een paar daagjes wachten in Auckland.

 

Sinds ik weet dat ik een busje heb, voel ik mij een stuk relaxter. Ook heb ik leukere huisgenoten gekregen, die heerlijke ontbijtjes voor me maken. Ik ga wat musea af en hoor iedereen eerste ervaringen hier.

Een reis begint......maar waarheen?

 

Zodra ik mijn busje heb, begin ik met het regelen van verzekeringen en ik wordt lid van de 'aa'. Toch een fijn idee, dat als ik ergens stilsta, er hulp aankomt. Verder ga ik winkelen, je hebt hier een aantal goedkope winkels zoals de k-markt en warehouse. Hier sla ik pannen, borden en bestek in. Maar ik ga ook naar Repco, om een voorraad olie te halen. Dan rij ik naar een camping, ongeveer een half uurtje rijden. Het is nog erg stressvol om te rijden. Het schakelen is heel anders, zo aan het stuur, ook is het nog even wennen aan het links rijden. Ik laat mijn busje twee keer stilvallen en ik ben echt een gevaar op de weg. Ik verdwaal een paar keer, en mijn telefoon is al leeg. Gelukkig kom ik met goed geluk uit bij de camping in het plaatje Stillwater. Ik maak alles kastjes schoon en richt haar met alle spulletjes in. Ik ben blij te merken dat de stroom werkt en ik alles kan opladen De volgende dag neem ik rustig de tijd om mijn was te doen en bij te komen. Iedereen is erg aardig op de camping. Ik ontmoet hier veel New Zealanders. Iedereen heeft weer zijn eigen verhaal! Ik vind het heerlijk om te luisteren. Naast de camping loopt er een wandelroute naar het strand. Hier ontmoet ik een man die vallen voor ratten zet. De man leek in de 60, maar hij rent elke dag deze route. Wat een conditie! Aan het einde van de dag heb ik met veel mensen gesproken, en veel bijgeleerd. Ik kijk met een aantal naar mijn huishoudaccu, en hoewel het werkt durf ik niet te zeggen of mijn gewone accu er van leeg loopt, dus gebruiken doe ik nog maar niet. Ook krijg ik van een vriendelijke man een boek met allemaal gratis kampeerplekken. Ik krijg zijn nummer, zodat ik heb kan opzoeken in Correndel, waar zijn tweede huis is. Veel mensen wonen in grote bussen op de camping. Iedereen is hier zo vriendelijk voor me, en ik heb nu  het gevoel dat mijn avontuur eindelijk begint.

 

De volgende dag rijd ik zeker een uur. Ik begin iets meer te wennen aan Oldy, maar maak nog genoeg fouten. Ik rij verkeerd en kom uit op een onverharde weg. Je hebt dat hier erg veel, maar toen wist ik dat nog niet. Onderweg stopt er een man met zijn vrouw, of ik op zoek ben naar een plek om te slapen. Jazeker! Ze vertellen dat ik beneden bij het strand op de parkeerplaats kan overnachten, maar een vrouw alleen, die moet dat niet doen. Dit heb ik overig al van alle mannen die ik heb gesproken gehoord, en ja, het zijn ook vooral mannen die ik spreek gek genoeg. Maar goed, ik mag op het terrein van de man overnachten. Zijn land is behoorlijk groot, en heeft prachtig uitzicht over de zee. Ook heeft hij een grote houtwerkplaats. Hier repareert hij orgels. Als ik vraag of ik een foto mag maken, krijg ik een rondleiding van wel 2 uur. Ik weet nu veel over het instrument, en ook over al het gereedschap. Naast orgels maak hij ook prachtige schalen en kommen van hout uit het bos. Daarna mocht ik wandelen, de koeien liepen achter mij aan. Het was er ruig en groen, en ik had uitzicht op Muriwai beach.

Door de golven

Opstarten met Oldy is altijd moeizaam. Iedere ochtend trek ik aan de pook, en sta ik te gassen in haar vrij. Maar na 5 minuten rijd ze altijd weer blij weg. Ik rijd naar Muruwai beach, een bekend toeristisch strand. Als ik een rondje heb gelopen op het strand en weg wil rijden, doet Oldy helemaal niks meer! Op dat moment ben ik zo blij met de AA. Ik vermoed zelf dat het met de acuu te maken heeft, maar leeg kan het niet zijn. Na een uurtje zijn ze er, en gelukkig is het gewoon een draadje naar de accu toe. Omdat ik naast een surfschool stond te wachten, besluit ik maar meteen spontaan een les surfen te nemen. En al heb ik geen foto's als bewijs (een nadeel als je alleen bent), ik heb een aantal keer rechtop op de plank gestaan! Het voelt als een overwinning en ik hoop dat ik tijdens de reis meer kansen krijgen om te surfen.

 

 

 

 

De volgende dag loop ik een bekende route langs het strand. Vandaag is er veel meer wind. Het zwarte zand (o ja, het zand is hier zwart en heel fijn!) stuift overal op. Wat me opvalt, is dat het behoorlijk toeristisch is, maar toch lijkt het totaal niet op Nederland.  Er zijn geen winkeltjes en er is maar 1  patatkraampje, wat al om 3 uur dicht gaat. Bovenaan de wandeltocht kom je uit op broedplaats van vogels. Het is behoorlijk indrukwekkend om te zien. Ik besluit dezelfde wandeltocht nog een keer in de avond te doen, aangezien de zon ondergaat in de zee. Ondanks alle wind is het zeker de moeite waard. Tijdens vloed knalt de zee tegen de rotsen. Ook veranderd het licht, zodat ik bijna naar romantische schilderijen van turner zit te kijken. Een camping genoot krijg vogelpoep in zijn gezicht, en ik moet hard lachen, om er vervolgens achter te komen dat ik zelf ook helemaal onder zit!

 

 

 

 

 

Op het strand staat er een gigantische rotsblok, helemaal vrij van de rest. Ook hier zijn er enorme golven die er woest tegen aan slaan. De volgende dag beklim ik deze rotsblok, en daarnaast loop ik een route langs de kust. Ik rijd terug naar de toerist information, waar ik kan overnachten op de parkeerplaats. Gelukkig staan er twee Duitse jongens naast me. Hier loop ik nog een hikingtocht, en leer ik wat meer over alle planten. Ik kom een oud spoorlijn tegen midden in het oerwoud! Ik voel mijn benen letterlijk trillen van het lopen, en de volgende dag heb ik dan ook aardig wat spierpijn.

 

In de jungle.

 

Mijn reis gaat verder en ik besluit naar Piha in 'Waitakere ranges national park' te rijden.  Ik rijd eerst nog even langs een garage, en laat mijn draden nakijken. Ook blijkt mijn huishoudaccu vanzelf af te slaan, en kan dus altijd aan blijven staan! Erg fijn om te weten. Aangekomen in Piha begin ik gelijk een  bekende wandeling, die naar de waterval. Terwijl ik het bos loop, verwonder ik mij over alle flora en fauna. Sommige bomen lijken op grote ananassen, soms gaan ze boven open als een waaier. Zelfs de geluiden in Nieuw Zeeland zijn heel anders. De vogels zingen andere liedjes hier. Aangekomen bij de waterval snap ik dat het zo populair is. Je komt zo dichtbij, je kan er zelfs onder staan! Het is indrukwekkend in al zijn kracht.

Voorbij auckland,

naar coromandel

 

Vandaag ga ik eindelijk Auckland verlaten. Ik sla nog wat boodschappen in, en ga sloompjes over de snelweg. Ik kom uit bij een bekende auto route langs Hunua ranges regional park. Langzaam rijd ik door alle bochtjes hier! De kust lijkt hier eindeloos door te gaan. Hier zit je alleen aan het strand. Maar ik vind het eerlijk gezegd ook een beetje saai. De volgende dag rijd ik verder naar Thames, waar ik op een gratis plekje overnacht. Ik ontmoet twee oudere Maori's, die hier vaak van het uitzicht genieten. Ik heb het met hun over de politieke situatie hier, en merk veel gelijkenissen met Nederland. Maar ze geloofden allereerst in moeder aarde, en hun angst dat het dadelijk helemaal volgebouwd is kan ik goed begrijpen. Er staat een Amerikaans stel naast me met een caravan. Ik mag hun kano lenen! Ook hebben ze de hele dag vis gevangen en eet ik beetje mee. Vanaf hier gaat mijn avontuur verder in Coromandel.

 

In de ochtend rijd ik verder naar het bos in Coromandel. Het gebied is hier groen en heuvelachtig. Ik wil graag de berg beklimmen die in het midden lig. Ik ben nog steeds verbaasd als ik weer op een onverharde weg uit kom! Ik vind dit toch maar weer spannend rijden. Ik komt uit bij de toerist information, om vervolgens te zien dat deze gesloten is. Als ik een stukje loop zie ik overal bordjes met verboden toegang. Blijkbaar is het op dit moment verboden om hier te wandelen. Ik voel me enorm teleurgesteld! Het is zo prachtig hier, maar ik heb nog geen foto's kunnen maken omdat er weinig plekken zijn waar je even met de auto kan stilstaan. Ik rijd het hele stuk over de oncerharde weg weer terug en besluit verder naar boven te reizen, zodat ik wat meer van het bos zie en hopelijk nog een ander wandelpad tegenkom. Ook dit pad wordt al snel een onverharde weg, blijkbaar moet ik hier aan gaan wennen. Het wandelpad hier is helaas ook gesloten dus ik rijd verder naar een overnachtingsplek. Ik verblijf op een gratis plekje aan het water. Heerlijk rustig en prachtig uitzicht!

 

Warme voetjes

 

Ik rijd verder naar Cathendral Cove, wat mij zo doet denken aan de film! Ik ben er gelukkig vroeg, en kan nog net een foto maken voordat alle toeristen langskomen. Er is ook een kleine waterval aan het strand en er zijn leuke grotten te ontdekken. Tegen het middaguur vertrek ik naar het hot water beach. Hier verbrand ik mijn voetjes in het zand. Het is een vreemde gewaarwoording. S'middags stroomt het ook hiet vol met toeristen. Als ik een stukje langs het strand loop, zie ik een vin in de verte! Zie ik dit nou echt goed? Ja, ik zie toch echt twee dolfijnen, en mijn dag kan niet meer stuk.