november, 2016

de wereld leren

en het zelf leren.

 

>

 

 

Al als je nog vrij jong ben leer je dat je ineens ontstaan bent in ‘de wereld’, of zelfs dat je doelbewust bent gecreeerd door je ouders. Je leert dat de wereld bestaat uit cultuur en natuur, waarvan dat tweede de overhand heeft*, maar toch zijn de dingen die je leert vooral cultureel. Je leert huizen en gebouwen, gerechten en meubels, steden en landen, scholen en ziekenhuizen en theaters. Ook leer je familie en maatschappij, en allerlei sociale principes en waarden, wat goed is en wat slecht, en situaties en gelegenheden en hoe mensen zich daarbij normaal gedragen. Je leert normen en plichten, en structuren en technieken, je leert technologie en natuurlijk taal! Je leert gebruiken en hoe mensen met elkaar omgaan, hoe ze met de natuur omgaan, hoe ze de natuur en elkaar beschouwen, analyseren, onderzoeken.

 

Hoewel je weet en ook geleerd hebt dat de mens zelf maar een deel van de natuur is, leer je toch te denken vanuit de mensenwereld, vanuit de cultuur. Je leert ook functies en beroepen, en politiek en economie en geld. Je leert bezit en heerschappij, disciminatie en emancipatie, je leert sport en spel en kunst. En je leert ook nog Ego, want je leert dat je iemand in de wereld bent, je leert een identiteit te nemen, vanwaar je je innerlijke zelf met al haar gevoelens en instincten, waarden en voorkeuren, behoeften en driften, overtuigingen en inzichten, fantasieen en verlangens, ingevingen en neigingen, van een afstand leert bekijken en analyseren, en uiteindelijk erboven te staan.

En uit die identiteit, en zelfs die persona van de uiterlijke functies of houdingen die je aanneemt, komen ook weer nieuwe ‘gevoelens’ en drijfveren te voorschijn. Je leert te streven om goed te zijn en om trots te zijn, soms zelfs om de beste te zijn. Je leert je te meten aan anderen, en te wedijveren. Je leert aandacht te krijgen, bemind of bewonderd of gewaardeerd te worden. Je leert te letten op je kleding en taalgebruik en zelfs je interesses, want te gewoon is saai en te ongewoon is raar. Je leert je te onderscheiden als individu, op je eigen manier onafhankelijk op je benen te staan, een leefstijl aan te nemen die binnen de algemene normen en waarden past, en je leert te streven om belangrijk te zijn, of in ieder geval van belang te zijn, om een plek in de maatschappij te nemen, geld te verdienen en een loopbaan te volgen.

 

En veel van de dingen die je leert kunnen misschien inderdaad wel handig zijn, maar ze neigen al snel de overhand te nemen. Je leert namelijk te vergeten wat de wereld nu echt is, en hoe je Natuurlijk kan zijn. De nieuwe doelen en drijfveren en ‘gevoelens’ van het ego kunnen je innerlijke zelf, je Natuurlijke gevoelens en instincten, zodanig onderdrukken, wegwuifen, overrompelen, voorbijrazen, uitdoven en uitdrogen, dat er soms maar weinig meer van overblijft, behalve misschien een decadent, onverschillig, egocentrisch, sceptisch, leeg, gedisciplineerd, koud en rationeel persoon. In de meeste gevallen komt het natuurlijk niet echt zover, gelukkig, omdat er genoeg dingen zijn die je blijven herinneren dat zoiets niet fijn is, bijvoorbeeld de gevoelens van dierbaren, of soms zelfs de gevoeligheid van je lichaam als het gaat om gevoelens en emoties, maar ik geloof graag dat het soms wel degelijk zover komt, of zelfs erger, bij psychopaten bijvoorbeeld kun je hier ook nog egoistich, arrogant en meedogenloos bij optellen.

 

Hoe dan ook, je leert dus heel veel, maar misschien vergeet je nog meer, want je vergeet Natuurlijk te zijn, en daarom dus ook een deel van de Natuur te zijn, op vrijwel alle vlakken. De Natuur word iets buiten je, niet binnen je, en zelfs dan is het vaak iets om op neer te kijken, of te gebruiken, of even te bewonderen op een wandeling door een door mensen aangelegd parkje om na weer gekalmeerd en tevreden te zijn weer hard aan de slag te gaan of te gaan feesten of overleggen of te studeren, want daar draait het leven om, dat heb je tegen die tijd allang geleerd. En het liefste zo vlug mogelijk, natuurlijk, want het leven is maar kort en na afloop besta je evenmin als voor je geboren was, terwijl de wereld en de starre mensenwereld samen eindeloos verderdraaien.

 

 

Maar ben je dan niet nog iets vergeten? Is het je dan nooit opgevallen dat jij er altijd al was? Dat alles wat er in de wereld gebeurd alleen door jou echt werd? Doordat jij het meemaakte, of alleen zag of zelfs maar hoorde, net zoals er waarschijnlijk dingen echt werden doordat je ze ze creeerde of bedacht of zelfs fantaseerde? Dat al die mensen die jou over de wereld leerden, en jou leerden hoe je zelf over de wereld moet leren, alleen via jou binnenkomen, via jou echt werden? Natuurlijk, alles wat ze leerden zijn maar zienswijzen, en uiteindelijk is in elke mogelijke zienswijze wel waarheid te vinden. En zo is het feit dat je doodgaat ook waarschijnlijk wel op de een of andere manier waar. Maar zelfs als de dood het einde is, zoals velen van die zienswijzen beweren, zou je dan werkelijk kunnen geloven dat dat het einde van jou kan zijn? Want jij was er altijd, zal altijd zijn, dus als het dan echt het einde is, dan moet het toch wel het einde van de wereld zijn, van alles zijn? Er is best een kans op dat de wereld stopt te bestaan, het is zelfs niet onmogelijk dat ALLES stopt te bestaan, maar jij zal altijd zijn.

 

Maar wat is altijd, en wat is nooit? Want ook tijd is maar iets dat je hebt aangeleerd. Elk moment, nee, niet elke seconde, of elke miliseconde of zelfs nanoseconde, maar elk moment dat je zelf waarneemt, is altijd al geweest. Er was nooit een ander moment. Het was altijd al zo. Maar toch is alles, alles wat je je herinnert, en wat je verwacht van de toekomst in elk ene moment aanwezig, alles gebeurt tegelijkertijd, alleen ‘ergens anders’, of op een ander niveau, in een ander deel van de Oceaan die het Universum is, de Natuur is, die jij bent. Ook alles wat je voelt, waarnaar je verlangt of waarover je fantaseert, alles wat je denkt en wat je ziet, was altijd al, en is er tegelijkertijd, in dat ene moment, zelfs op die ene plek aanwezig. En zo voert de Stroom van leven en dood je door die Oeroceaan, steeds door hetzelfde moment dat toch steeds anders is, en die stroom vormen uiteindelijk ook je gevoelens, en met die gevoelens kun je die stroom weer versterken en leiden. Het maakt niet uit hoe je leeft of wat je doet, zolang je die stroom maar volgt.

 

Maar het is soms, zelfs vaak, moeilijk om die Stroom te volgen, zelfs te weten wat nu precies die stroom is, want op aarde stroomt ook nog de cultuur, en die gaat niet altijd, zelfs meestal deze dagen, dezelfde richting uit. Het is moeilijk om Natuurlijk te zijn en de Stroom te volgen, als je neigt te worden meegevoerd in een stroom die de Stroom wil negeren, ertegenin wil gaan, zich ertegen wil verzetten, zich erboven wil stellen, wil onderdrukken of zelfs bang ervoor is. Daarom is het soms nodig om je te verzetten, je te verzetten tegen het eigenlijke verzet, om je los te maken van het losmaken, maar vooral: om altijd je meest diepe gevoel te volgen, want dan volg je de stroom. Gelukkig zijn er genoeg middelen om dichter bij de natuur te komen, van de meest lichte tot de meest extremen, en die zullen zorgen dat je door al die lagen en blokkades die om je heen zijn gebouwd, al die tegenstrijdigheden en verwarringen in je ziel, en al die opgestapelde aangeleerde misleidende informatie in je geest, weer naar je diepere oergevoelens kan worden geleid, naar je instincten en de Stroom en de Oceaan, die jij bent.